En la ĝardeno de nia gastigantino, en Fukushima, ni vidis tiun strangan amason. Tio estas la tero kiun oni skrapis post la nuklea akcidento. Neniu scias kiom da tempo tiu radioaktiva tero ankoraŭ restados.
Ĉie en la urbo kaj en la kamparo ĉirkaŭ la urbo videblas tiaj verdaj plastaj kovriloj, bone ligitaj per fortaj ŝnuroj.
Piede promenante tra la kvartalo kie ni loĝis, surstrate ni vidis dekstre kampon de pomarboj. Tiuj arboj bele floris, ne konsciante pri iu ajn problemo.
Maldekstre ni samtempe vidis grandan deponejon de radioaktiva tero kaŝita sub verda plasto! La apudeco de la pomarboj kaj radioaktiva tero, eĉ protektita sub plasto, ege impresis nin! Ĉar la loĝantoj manĝos tiujn ĉi pomojn!!!
Ni daŭrigis la promenadon kaj multfoje vidis la saman verdan koloron. Kelkfoje barilo el drato malpermesas alproksimiĝi...
... kelkfoje ne! Tute libere ĉiu povas alproksimiĝi. Ĉu neniu pripensis pri la danĝereco de tiaj amasoj da poluita tero?
Per aŭto ĉi-foje, du esperantistinoj veturis nin ĝis tiu ĉi loko. Kio sin kaŝas malantaŭ tiu metala muro pli ol unu kilometro longa?
Tio estas grandega deponejo de nigraj plastaj sakoj kiuj entenas radioaktiva tero skrapita en publikaj lokoj (ekzemple kortoj de lernejoj, publikaj parkoj kaj ĝardenoj ...)
Tiuokaze ni lernis ke la poluita tero estas en tiuj nigraj sakoj kaj poste oni ŝirmas ĉion per la verda plasto. Aspektas ke tiun regulon oni ne sekvis en tiu deponejo.
Aliloke la regulo estas bone aplikata laŭ tiu ĉi foto sendita de iu fame konata esperantisto kiu tre ofte vizitadas la lokojn kie la loĝantoj suferis, suferas kaj ankoraŭ longe suferos pro tiu nuklea akcidento.
Tiu restado en Fukushima vere kortuŝis nin.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire