Unu el niaj plej ŝatataj promenadoj en la regiono de Dakso estas tiu, kiu permesas marŝi en la arbaro kie kreskas ordinaraj pinoj. Granda avantaĵo de tiu irvojo estas ĝia kvieteco. Post ducent/tricent metroj en la arbaro la trafiko de la aŭtoj ne plu aŭdeblas.
Ankaŭ tre plaĉas al ni la bona odoro de la pinarboj. Laŭdire tiu arbaro estas la plej granda en Eŭropo. Ĝi ne ekzistas nur de post 1857, kiam la imperiestro Napoleono la tria ordonis al komunumoj salubrigi kaj arboplanti iliajn grundojn.
Antaŭe nur marĉoj daj dunoj okupis la erikejon. Tie multaj loĝantoj suferis pri malario. La imperiestro mem iĝis akiranto de grandega posedaĵo kaj li ekzemplis, transformante la erikejon en privata arbaro.
La grandaj tieaj proprietuloj sekvis la ekzemplon. La posteulaj familioj daŭre partoprenas en la ekonomia vivo de la vilaĝoj dank'al la arbaro. Ĝi restas ekskluzive administrata de la grandaj proprietuloj kiuj proprakonte ekspluatas sian aŭ siajn bienojn.
La pinoj bone fiksas la sablon de la grundo. Ili estas ludmono ekonomia kaj ekologia. Armeo de arbaristoj zorgas pri la pinarboj de la plantado ĝis la tranĉado, kiam il estas sufiĉe dikaj. Tiam alia armeo, arbohakistoj, bruege laboras.
Post la interveno de la arbohakistoj, sur la dehakejo restas la stumpoj kaj la filikoj. Tiam la pejzaĝo estas iom malĝoja.
Kiam la tereno etas komplete liberigita de ĉiuj stumpoj, branĉoj kaj filikoj, venis la tempo de la nova plantado.
Alproksimiĝinte de la ĵus plantitaj pinarboj, surprizis min la malgrandeco de la junaj arbetoj. Apenaŭ dek centrimetroj altaj, ili estas protektitaj de la sovaĝaj bestoj, leporoj, aproj kaj kaprioloj.
Kelkajn jarojn poste, sed mi ne scias kiom da, la arbetoj jam atingis kvindek/sesdek centimetrojn. La plasta protektilo malaperis.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire