"Pado de doganistoj"

            Dum nia vojaĝo en Bretonio ni elektis itineron  kiu pli malpli laŭiris la marbordon. 

       Kvankam iu malvarma norda vento ofte akompanis nin, la suno bonŝance montriĝis malavara. Tio permesis al ni agrable marŝadi kaj ĝui belajn tipajn pejzaĝojn.  

    Bretonio estas la plej okcidenta parto de Francio. Ĝi similas al pinta nazo de vizaĝo (se oni havas iom da imagopovo !). Ĝi estas restanta parto de tre maljuna granita montaro.

    Tre oportuna "pado de doganistoj" sekvas la tre sovaĝan rifan kaj neregulan marbordon. Tiuepoke marŝi sur ĝi tre agrablas pro la florantaj uleksoj.

     Ulekso estas tipa kreskaĵo de la granitaj grundoj. Ili ne nur plibeligas la pejzaĝojn, il ankaŭ tre bonodoras.

       

     Pro la granitaj rokoj kaj ŝtonoj kiuj de nombraj jarmiloj falis en la maro, la akvo ĝenerale restas tre klara kiam la vetero estas bela.

      Kompreneble kiam alvenas el okcidento pluvo, vento kaj ŝtormo la belaj koloroj de la maro ŝanĝigas.

     Kiam ni promenadis sur la "pado de doganistoj" la veterkondiĉoj permesis al ni vidi pejzaĝojn kiuj iom similas al mediteraneaj pejzaĝoj.