Sekvu nin !

     Ĉiutage ni marŝadas en la montaro. Ni elektas pli malpli facila promenado laŭ la prognozita vetero kaj, precipe, laŭ la fortoj de niaj gamboj. 

        Mi proponas, ke vi sekvu nin por facila promenado al lageto, kaj pli se vi ne tro lacas !

      Se la japanaj amikinoj kiuj vizitis nin, pasintjare en julio, legas tiun raporton verŝajne ili bone memoros tiun vojon. Ili ankaŭ memoros pri la tre malvarma vento kiu devigis nin serĉi taŭgan lokon por tagmanĝi inter rokoj, kovritaj de niaj ventprotektiloj.

      Post nelonga kaj ne tro kruta deklivo ni atingas la ebenan parton de la promenado, pli ol 2000 metroj alte. Aperas la plej altaj montoj de la regiono ankoraŭ kovritaj de eternaj neĝoj.

     Ĉar entute tiu promenado estas sufiĉe facila, familioj kun junaj infanoj estas nombraj sur la vojeto.

     Post malmulte da tempo le celon de la plej facila parto estas antaŭ ni. La pejzaĝo valoras kiam oni estas montaramanto ! Ĉu vi konsentas ?

 

     Sed ni daŭrigas la promenadon por antaŭeniri en la altan valon kaj tiamaniere iom alproksimiĝi de la altaj montoj. Bonvolu sekvi la gvidantojn !

       Pli kaj pli ni eniras la valon kaj aperas nun glaciejo. Kvankam ĝi jam multe malgrandiĝis pro la klimatvarmiĝo, ĝi restas impona.

      Sed ni revenu sur la pado por daŭrigi nian promenadon. Malmultaj homoj restas sur tiu pado.

      Kiel kutime en la montaro, tuj kiam sin prezentas kurbiĝo de la vojo, ŝanĝas la pejzaĝon. Tiu ĉi ne similas la alian.

       Fine mi prezentos du florojn elektitaj inter la multaj renkontitaj dum tiu ĉi promenado.

      Mi esperas, ke vi havis plezuron akompani nin sur tiu montara vojo. Se jes, mi proponos alian promenadon kaj prezentos aliajn florojn. Kutime neniu respondas miajn demandojn, ĉu ne ? Sed franca proverbo diras : "Tiu kiu nenion diras konsentas !"